Ik geloof dat we hier allemaal zijn om onszelf weer te vinden. Om te herinneren wie we zijn in de kern. Ieder van ons krijgt daarbij de nodige uitdagingen in het leven. Sommige klein maar hardnekkig, andere soms niet te bevatten zo groot. Deze uitdagingen zijn er niet om ons te laten lijden, maar juist om ons te helpen in onze groei. We hebben continu de keuze: blijf ik kiezen voor het ego, met de angst, het oordeel en de pijn die dit veroorzaakt, of kies ik voor liefde, dat leidt naar vertrouwen, acceptatie en groei. Geen makkelijke keuze, zo weet ik uit ervaring. 

Want mijn geloof in de kracht van liefde was er niet zomaar. Ook ik heb een lange weg moeten afleggen voordat ik mijn eigen pad heb gevonden. Mijn jeugd kenmerkte zich door verwaarlozing, emotionele mishandeling en misbruik. Trauma’s waarvan ik niet eens bewust was dat ik ze had, laat staan dat ik besefte hoeveel invloed ze hadden op mijn leven. Het zorgde ervoor dat ik lange tijd mezelf kwijt was. Op zoek naar erkenning en liefde belandde ik steeds weer in situaties en relaties die mijn alleen maar meer pijn en verdriet brachten. 

Toen ik in de dertig was leek ik op papier alles te hebben wat je wenst: een goede baan, een huwelijk, kinderen, een mooi huis. Maar van binnen was ik diep ongelukkig. Hoe hard ik het ook probeerde te verbergen, het was niet meer te ontkennen. Ik begon te kampen met lichamelijk klachten waaronder een zware hernia, dat uitmondde in chronische zenuwpijn en een ernstig hoge bloeddruk. Er ontstond een conflict op mijn werk. En mijn huwelijk was al lange tijd niet wat het hoort te zijn. 

De omslag kwam toen in één ochtend alles in elkaar stortte. Na de zoveelste echtelijke ruzie stapte ik gefrustreerd in de auto, om vervolgens te horen dat alles waar ik jaren op mijn werk voor gewerkt had voor niets was geweest. En alsof dat niet genoeg was speelde plotseling mijn zenuwpijn zwaar op door een defecte neuro stimulator, waardoor ik besefte dat ik de 11e keer een operatie en revalidatie zou moeten ondergaan. Toen was het genoeg, en heb ik mijn leven omgegooid. Ik ben gescheiden, heb mijn huis verkocht en mijn baan opgezegd. Een lange weg van heling volgde, niet alleen fysiek maar ook spiritueel. Voor de eerste keer in mijn leven begon ik mijn trauma’s écht aan te kijken. Want ik besefte al snel: dit gebeurt om een reden. 

Wat ik begon te zien was dat telkens wanneer ik in mijn leven luisterde naar mijn hart, er dingen vanzelf leken te gaan. Al op jonge leeftijd wist ik dat ik anderen kon helpen en dat mijn handen een ‘helende’ gave hadden. En als leidinggevende boekte ik grote successen omdat ik de mens achter de medewerker kon zien. Maar steeds opnieuw koos ik in plaats van voor mijn hart voor mijn verstand. Uit angst voor afwijzing van een ander maakte ik keuzes die mij juist verder brachten van wie ik wilde zijn. Met ziekte, verlies en conflicten als gevolg.